بدون عنوان

این ایده آل گرایی دیگه داره خفه ام می کنه. نمی خوام سید علی زیاد cd ببینه. نمی خوام بازی کامپیوتری کنه. نمی خوام تو کوچه و حیاط بازی کنه. نمی خوام هر کلاسی بره. نمی خوام هر مدرسه ای باشه. نمی خوام هر چیزی بشنوه. نی خوام خیلی حرفها رو بزنه. نمی خوام...

این روزها فکر می کنم این چیزها چقدر مهمه؟ اصلا به کلنجار رفتن همیشگی ما می ارزه یا نه؟

خدایا! کمکم کن!