انسان

وقتی پسرت، پسر تو، جلوی یه عالمه آدم، کلی حرف‌های قلمبه سلمبه می‌زنه، وقتی خیلی باادب رفتار می‌کنه، وقتی کلی خلاقیت به خرج می‌ده، وقتی....

اون موقع است که بادی به غبغب میندازی و توی دلت می‌گی: عجب بچه‌ای تربیت کردم! من چقدر خوب بلدم!

و فرشته‌هایی که دعای تو رو بالا برده بودند، یادشان هست که از خدا خواسته بودی به تو فرزند شایسته‌ای بدهد و می‌دانند که تو انسانی؛ از ریشه‌ی فراموشی. 

عجب موجودی است انسان!